Σκέψου το σαν το γνωστό παιχνίδι με τα τουβλάκια: Το χτίσιμο θέλει προσοχή… Η ταχύτητα μπορεί να φέρει την κατάρρευση… Η απροσεξία θα φέρει ταραχή… Η, πηγάζουσα από υπερβολική αυτοπεποίθηση, έπαρση μπορεί να σημαίνει καταστροφή. Μπορείς να βρεις τον παραλληλισμό παντού: Στη φύση, στον άνθρωπο, στην καθημερινότητα, στη ζωή. Όπου κι αν κοιτάξεις, κάτι ξεκινάει, κάτι χτίζεται, κάποιος οραματίζεται, κάποιοι ονειρεύονται. Τα όνειρα μπορούν να είναι όσο μεγάλα θέλουν. Μπορούν να φτάσουν όσο ψηλά επιθυμούν. Όνειρα είναι, μην τα ποινικοποιούμε. Μπορούν ακόμα-ακόμα να συνοψίζονται σε μία φράση.

Ιωνία πιο ψηλά!

Είναι το σλόγκαν μιας ομάδας που μπήκε στο χάρτη των εθνικών κατηγοριών φέτος το καλοκαίρι. Εμφατικά. Είναι το σλόγκαν μιας πόλης που φιλοδοξεί να γίνει κοιτίδα αθλητισμού και θέλει να το κάνει με το σωστό τρόπο.

Οι πυλώνες ανάπτυξης ξεκάθαροι, αφοπλιστικοί, τίμιοι, σχεδόν συγκινητικοί για τον αθλητισμό και το μπάσκετ γυναικών: Σεβασμός στις αθλήτριες. Συνθήκες επαγγελματικές για τις αθλήτριες. Ανάπτυξη των ακαδημιών. Βελτίωση των υποδομών και των εγκαταστάσεων. Σαν PowerPoint πετυχημένης παρουσίασης ακούγεται, έτσι δεν είναι;

Ίσως επειδή έτσι είναι. Ο Γιώργος Νικολόπουλος, επικεφαλής των γυναικείων τμημάτων, είναι η ψυχή πίσω από το εγχείρημα. Άνθρωπος του αθλητισμού, άνθρωπος του μπάσκετ, πατέρας που ξέρει, νιώθει, και αντιλαμβάνεται πώς είναι να σου ζητούν αφοσίωση, αλλά να μην σου προσφέρουν αφοσίωση. Αφουγκράστηκε την κατάσταση και αποφάσισε να την πάρει στα χέρια του. «Ήμουν κοντά στην ομάδα και είδα ότι υπήρχαν καλοί άνθρωποι, οι οποίοι όμως δεν είχαν τους απαιτούμενους πόρους»,θα πει, ξετυλίγοντας το πλάνο που υπάρχει για την Ένωση Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Δήμου Νέας Ιωνίας. ΕΣΚΔ Νέας Ιωνίας, εν συντομία. Νέα Ιωνία, εν ολίγοις.

Εν συντομία, εν ολίγοις και εν περιλήψει, όλα άλλαξαν! Με τους κεντρικούς πυλώνες να μένουν σταθεροί. Η Νέα Ιωνία ανέβηκε από τη Β’ ΕΣΚΑ στην Α’ ΕΣΚΑ πριν μερικούς μήνες. Τον Ιούνιο και μέσα στην προβλεπόμενη ημερομηνία, κατέθεσε φάκελο στην Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης για να πάρει wild card και να αγωνιστεί στην Α2. Πήρε το πράσινο φως και έχτισε μέσα σε αξιοθαύμαστο χρονικό διάστημα ένα άκρως ανταγωνιστικό ρόστερ, με προπονητή τον Γιώργο Βελτσίστα. Προσέλαβε την Κλαίρη Μαρτινοπούλου, γυμνάστρια καταξιωμένη στο χώρο, για την ενδυνάμωση των αθλητριών. Ανανέωσε τη συνεργασία με τον Σταμάτη Χαριτόπουλο, έναν αληθινό παιδαγωγό και προπονητή, ώστε να διασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία των ακαδημιών.

«Στόχος ήταν να γίνουν μικρές και μεγάλες αναβαθμίσεις»,προσθέτει ο Γιώργος Νικολόπουλος, αλλά γιατί να στεκόμαστε σε υποκειμενικούς επιθετικούς προσδιορισμούς; Αναβάθμιση είναι, αν και δε θα έπρεπε να λογίζεται ως τέτοια, να έχουν όλες οι παίκτριες ασφάλεια σε περίπτωση τραυματισμού. Αναβάθμιση είναι, αν και δε θα έπρεπε να θεωρείται ως τέτοια, να έχουν άμεση πρόσβαση σε γιατρό και φυσικοθεραπευτή.

«Πήραμε μια ομάδα που λειτουργούσε εντελώς ερασιτεχνικά και θέλουμε να τη φτάσουμε σε ημιεπαγγελματικό, για να μην πω επαγγελματικό, επίπεδο. Εκείνο που αντιλαμβανόμουν ως παρατηρητής είναι ότι ζητάμε από τα κορίτσια απόλυτη συνέπεια, χωρίς να τους προσφέρουμε το ίδιο. Αυτό θα το αλλάξουμε.

Το γυναικείο τμήμα είναι η βιτρίνα μας, αλλά δε θέλουμε έπ’ ουδενί να είμαστε πυροτέχνημα. Θα χτίσουμε από πίσω στις ακαδημίες.

Θα έχουμε εφτά κορίτσια από τις κορασίδες και τις νεάνιδες στην προετοιμασία και το ρόστερ της πρώτης ομάδας».

Και το σπουδαιότερο; Οι εγκαταστάσεις. Το ανοικτό γήπεδο στην οδό Πάρσης αναβαθμίστηκε. Οι ίδιοι, ταπεινά, το αποκαλούν αποκατάσταση. Στην πραγματικότητα (σ.σ. και η πραγματικότητα αποτυπώνεται στις φωτογραφίες) είναι μεταμόρφωση. Ένα γήπεδο που ήταν δέκα με είκοσι χρόνια ίδιο, σχεδόν παρατημένο, εν μέρει επικίνδυνο, έγινε ένα στολίδι για τα παιδιά. Με λίγο μεράκι, με πολύ φιλότιμο, και κυρίως με όραμα και διάθεση για προσφορά στο μπάσκετ.

Ακολουθεί το κλειστό γήπεδο στα Πευκάκια. Εκεί, η πίστα είναι πιο δύσκολη. Μπορεί και να σου φάει μερικά… εικοσάρικα παραπάνω. Σταδιακά, με καλή διάθεση, με συνεργασία όλων των πλευρών και την αρωγή του δημάρχου, Παναγιώτη Μανούρη, το τέρας (σ.σ. της γραφειοκρατίας) μπορεί να νικηθεί και το κλειστό γήπεδο να αποκτήσει παροχές που θα τιμούν όλους τους αθλητές, οι οποίοι θα παλεύουν μέσα στους τέσσερις τοίχους του.

Σύστημα ψύξης-θέρμανσης, ηλεκτρονικός πίνακας, εκσυγχρονισμός του γηπέδου – ποιος δε θέλει το σπίτι του να έχει ζεστασιά; Ποιος δε θέλει το σπίτι του να παρέχει ζεστασιά;

«Το μπάσκετ γυναικών είναι σε μια εποχή που υπάρχει έκρηξη ενδιαφέροντος. Εμείς θέλουμε κι άλλοι υποστηριχτές να έρθουν κοντά μας και να στηρίξουν την προσπάθεια. Έχει προοπτικές. Πρέπει όλοι να καταλάβουν πόσο καλό θα κάνει στο μπάσκετ και στην κοινωνία να μαζεύουμε τα παιδιά στο γήπεδο. Να φύγουν από τις οθόνες, να μην καταπιαστούν με κακές συνήθειες. Είναι υγιές», ολοκληρώνει ο Γιώργος Νικολόπουλος και αρκεί για να επιστρέψουμε στην αρχική σκέψη.

Σκέψου το ξανά ως το παιχνίδι με τα τουβλάκια. Βήμα-βήμα. Σιγά-σιγά. Λίγο-λίγο. Ιωνία πιο ψηλά, ναι μεν… Αλλά όλοι δεν πρέπει να βάλουν το τουβλάκι που μπορούν;

Πηγή: basket.gr